WRACAMY DO POLSKI!

Decyzja o powrocie do Polski dojrzewała we mnie przez długie miesiące. Zawsze wiedziałam, że chcę wrócić pewnego dnia, ale ten dzień był bardzo odległy, wręcz małorealny. Dlaczego tak bardzo pragnełam powrotu? Powodów było kilka. Jedne się pojawiały, drugie znikały, zależnie od tego, w jakim miejscu swojego życia w danej chwili się znajdowałam. Na początku chciałam wrócić ze względu na niespełnione ambicje zawodowe. Później doszła chęć ucieczki od problemów, czasami górę brała samotność, a kiedy indziej potrzeba powrotu do tego, co znane, zastałe. Przede wszystkim jednak od zawsze tęskniłam. Tęsknota była wpisana w moją codzienność. Niemal każdy dzień był nią wypełniony. Tęskniłam za bliskimi, za polskim latem, za domem rodzinnym, za przyjaciółmi. Czasami nabierała ona większego wymiaru. We wszystkim idealizowałam Polskę. Marzyłam o spacerze nad Sanem, wyjazdem w Bieszczady, o zapiekance z pieczarkami na dworcu PKP czy udaniu się do miejskiej biblioteki. Z wielkim żalem obserwowałam jak życie mojej rodziny, przyjaciół przebiega bez mojego udziału. Stałam jakby za parawanem i nie mogłam go odsłonić, by być bliżej nich. Nie byłam przy siostrze, gdy urodziła długo oczekiwane dziecko. Nie pojechałam na ślub najlepszej przyjaciółki. Nie zdążyłam pożegnać się z ukochaną babcią.

Na emigracji przepłakałam wiele nocy. Niejednokrotnie próbowałam w myślach cofnąć czas. Zastanawiałam się o sens pobytu w UK. Kłóciłam się o to z mężem. Nie jeden raz pakowałam w złości walizkę, by na następny dzień ją rozpakować. Czułam, że brakuje mi miejsca, które mogłabym nazwać swoim domem. Moje serce było rozdarte pomiędzy dwoma krajami. Z jednej strony była Polska i wspaniałe wspomnienia z nią związane. Rodzina, przyjaciele, ukochane miejsca. Stara jabłoń w sadzie, zapach domowego chleba w domu teściów, Wigilia w gronie rodziny. Z drugiej strony moja przybrana ojczyzna – Anglia. To tutaj tak naprawdę rozwinęłam skrzydła. Zdobyłam dobrze płatną posadę, założyłam swoją księgarnię, nauczyłam się języka, zarobiłam niemałe pieniądze. W UK zawarłam nowe znajomości, poznałam masę wspaniałych ludzi z różnych zakątków świata. To tutaj rozpoczeło się moje dorosłe życie. I to życie w pewnym sensie mi odpowiadało. W Anglii czuje się bezpiecznie pod każdym względem. Uwielbiam klimat angielski, angielską uprzejmość i wszechobecną tolerancję. 

I tak o to tym sposobem jednego dnia nienawidziłam siebie za podjęta decyzję o emigracji a następnego idealizowałam swoje życie w UK. Totalna karuzela nastrojów. I pewnie tak trwałabym w wiecznym rozerwaniu pomiędzy sercem a rozumem, gdyby moja sytuacja prywatna się nie zmieniła...

 

 

Trzy miesiące temu urodziłam drugiego synka. O ile z pierwszym dzieckiem byłam w stanie prowadzić swoją firmę i nawet przez pewien czas wrócić na pół etatu do pracy, o tyle z dwójka maluchów jest to po prostu dla mnie niemożliwe. Dzieci wymagają bardzo dużo uwagi i pracy. Do tego dochodzi mały metraż mieszkania, który jest niewystarczający dla naszej czwórki. Kluczowym jednak powodem podjętej przez nas decyzji był brak rodziny. Mojemu starszakowi brakuje kontaktów z dziadkami, kuzynostwem. 

Wracamy do Polski choć pozostawiamy sobie otwartą furtkę. Nie zarzekamy się, że nasza noga nigdy już nie postanie na angielskiej ziemi. Nie wiemy, jak się wszystko ułoży, czy zrealizujemy swoje plany i czy będziemy szczęśliwi w ojczyźnie, która niestety, ale idealna nie jest.

I choć serce raduje się na samą myśl o przeprowadzce, to z drugiej strony czuję strach i niepewność. Niełatwo jest zaczynać nowe życie po 30-tce. A to nas właśnie czeka. Start niemalże od zera. Boję się czy nie znienawidzę Polski za jej brak tolerancji, arogancję. Boje się, że się nie odnajdę w nowej rzeczywistości. Ale najbardziej boje się tego, że już nigdy nie znajdę swojego miejsca na ziemi i już na zawsze pozostanę emigracyjną duszą rozdartą między dwoma ojczyznami...

Jeżeli spodobał Ci się mój tekst zapraszam do przeczytania innych. Zachęcam również do pozostawienia śladu w postaci komentarza lub polubienia mojego Fan Page na Facebook :) Pisanie artykułów zajmuje mi sporo czasu. Pokażcie się, żebym wiedziała, że jesteście ze mną! :)

Pozdrawiam serdecznie

                                                          Emigrantka na zachodzie

 Photo by freestocks.org on Unsplash