Bo kiedyś klatka schodowa tętniła życiem!

Autor: Danuta Łomaczewska

Klatka schodowa dzisiaj to puste mury odbijające echo.
A jeszcze kilka lat temu tętniła życiem.
Sąsiadki wymieniały się przepisami. Mężczyźni palili papierosy i rozmawiali o łowieniu ryb. A pod stolikiem trzymali zakamuflowane szkło.
Dzieci w pochmurne dni grały w Piotrusia Pana lub układały puzzle.
 

Pamiętam czasy, gdy nikt z nich nie miał komórki, laptopa ani komputera.
Wszyscy słuchali muzyki na magnetofonach a filmy oglądali na kasetach VHS.
Magnetowid wędrował od sąsiada do sąsiada I nikt nawet nie wiedział kto jest właściwie jego właścicielem. Podobnie było zresztą z drabiną 😏
 

Pamiętam czasy, gdy dzieci nie miały firmowych trampek.
Zazwyczaj chodziły w ubraniach po starszym rodzeństwie. Nikt nie miał o to pretensji.
Nikt na podwórku nie licytował się kto ma lepiej, drożej, markowo.
Dzieci nie posiadały gadżetów, za to miały wyobraźnię.
Wyobraźnia ta starczyła im do tego by z kartonów, starych doniczek i bóg wie jeszcze czego budować domy w których spędzały całe dnie.
Bawiły się w sklep, szkołę. Bez zabawek z IKEA.
 

Pamiętam czasy, gdy całe dnie dzieci spędzały na podwórku.
Chłopcy kopali w piłkę a dziewczyny grały w gumę.
Wieczorami wszyscy jak pan brat bawili się w chowanego "po ciemku". Czasami nawet dołączali do nich rodzice.
Palono ogniska, kąpano się w dmuchanych basenach.
Trzepak był dziecięcą bazą. To pod nim i na nim odbywało się życie towarzyskie.
Nikt w ich gronie nie był wyśmiewany czy pogardzany.
Pilło się razem oranżadę i składano się na paczkę chipsów.
Bańki mydlane dzieci puszczały ze słoików, przez słomkę.
Przez cały dzień mogły jeść tylko kanapki ze śmietaną i z cukrem.Nikt nawet nie nie wiedział co to owoce morza czy sushi.
 

Pamiętam czasy, gdy w zimie nikt nie narzekał na pogodę. W kilkudziesięciu centymetrowych zaspach chodziło się do szkoły. A po zajęciach wszyscy ubierali kombinezony i szurowali na sanki. Robili kuligi, które nie były bezpieczne. Wracali do domu przemarznięci do szpiku kości. A kto by się tym przejmował?
 

Pamiętam czasy, gdy każdy jadł owoce prosto z drzew. Nikt ich nie mył. Najlepsze były papierówki.
Pamiętam czasy, gdy dzieci miały swoje obowiązki w domu. Pozostawał im jednak czas na naukę, korepetycje i zabawę.
Pamiętam czasy, gdy chodziło się na łąkę łapać pasikoniki. Całe dnie spędzało się na robieniu korali z jarzębiny i przyglądaniu się chmurom. Rodzice pozwali spać dzieciom w namiotach. Nikt się nie bał o ich bezpieczeństwo.
 

Pamiętam czasy, gdy wszyscy mieli do siebie szacunek. Nie było podziałów na biedniejszych i bogatszych, na lepszych i gorszych.
Pamiętam czasy, gdy nie ważne było ile pieniędzy mają Twoi rodzice, czym się zajmują I jakim autem zawożą cię pod szkołę.
 

Ah... Tak, to były piękne czasy...
I chociaż wiem, że one nigdy nie wrócą.
I wiem, że moje dzieci nie będą miały okazji się w nich wychowywać.
To jednak wiem, że zrobię wszystko, by choć cząstkę tych wartości im przekazać.
Tak, zrobię wszystko, by życzliwość, szczerość stały się częścią życia moich dzieci w zmienionym świecie. Nie gorszym. Po prostu innym świecie.
 

Bo wierzę, że można być człowiekiem prawdomównym, pomocnym, szanującym innych, niezależnie od czasów w jakich żyjemy...

Spodobał Ci się mój artykuł? Zapraszam do przeczytania innych. Na przykład tego: http://www.emigrantkanazachodzie.pl/2018/05/kiedys-byam-szczesliwa-nie-miaam-wtedy.html

Będę również wdzięczna za wszelkie komentarze.
Nie zapomnij odwiedzić mnie na facebooku :) https://www.facebook.com/Emigrantka-na-zachodzie-155562471834183/