ON

Czasami zapominam, jak bardzo potrzebny mi jest do życia.
Czasami nie pamiętam, że dzięki niemu czuje się szczęśliwa.
Zdarza mi się, że zabiegana codziennymi obowiązkami nie dostrzegam go obok siebie.

To on cierpliwie znosi moje gorsze dni.
To on zawsze stoi u mojego boku, gdy go potrzebuje.
To on przytula mnie, kiedy jestem smutna i pozwala wykrzyczeć swoją złość, gdy wszystko wokół traci sens.

Być może nie jest idealny.
Ma swoje wady i nie zawsze jest między nami kolorowo.
Być może za często stoimy po dwóch stronach barykady.

Jednak to on nadaje mojemu życiu sens.
To on zrobił wszystko, bym uwierzyła w siebie i zaczęła spełniać swoje marzenia.
To on jest moją inspiracją.

Czasami nie dostrzegam jak bardzo się stara.
Czasami za bardzo skupiam się na niemiłych wspomnieniach.
Czasami wyrzucam na niego cały swój żal.

A on...
On jest zawsze przy mnie.
Zawsze gotowy, by mi pomóc.

I choć nie zawsze powie to, co chciałabym usłyszeć.
I choć czasami nie potrafię zrozumieć jego decyzji.
I choć nie zgadzamy się ze sobą w wielu kwestiach.
To wiem, że zawsze mogę na niego liczyć.

Być może, gdy czytasz ten tekst, on siedzi tuż obok mnie a ja zajęta błahostkami nawet nie zapytałam się jak mu minął dzień.
Być może właśnie przygotowuje mi kolację a ja narzekałam, że nie pamiętał o moich imieninach.
Być może zajmuje się dziećmi, żebym mogła odpocząć a ja narzekam, że za głośno się bawią.

Może nie jest perfekcyjny.
Może zbyt wiele w nim sprzeczności.
Jednak jest. Jest obok mnie.

Dziękuje.

PS. Ten tekst nie jest tylko o mnie i o nim...

Spodobał Ci się mój artykuł? Zapraszam do przeczytania innych.
Na przykład tego: http://www.emigrantkanazachodzie.pl/2018/04/rozumiem-to-tez-jestem-matka.html

Będę również wdzięczna za wszelkie komentarze.

Nie zapomnij odwiedzić mnie na facebooku :)
https://www.facebook.com/Emigrantka-na-zachodzie-155562471834183/

 

 Photo by Pablo Heimplatz on Unsplas