DOPADŁA MNIE CHĘĆ POWROTU DO POLSKI...

Emigracja jest niewątpliwie jedną z lepszych decyzji, jaką podjęłam w swoim życiu. To w Anglii zarobiłam swoje pierwsze pieniądze, urodziłam synka, kupiłam mieszkanie, założyłam własną firmę. Nie narzekam na życie w UK. Poznałam tu wielu przyjaciół, zdobyłam zawodowe doświadczenie. Nauczyłam się tolerancji, pracy z ludźmi, zrozumienia dla drugiej osoby. Przyzwyczaiłam się do emigracji, do łatwiejszej codzienności. Czuję się tu bezpieczna. Raz na jakiś czas wychodzę ze znajomymi i mężem do restauracji. Wyjeżdżam w miarę możliwości na mini wycieczki. Właściwie moje życie prawie nie odbiega w niczym od życia moich znajomych w Polsce. No właśnie...PRAWIE

 Telefon do siostry:
- Hej co tam słychać u was w Polsce?
- A wszystko dobrze. Byliśmy ostatnio na urodzinach u Ewki, naszej kuzynki. W sumie zebrało się 30 osób. Umówiliśmy się na wspólny weekend w Zakopanym. Pół dnia szukam noclegu. O kurcze muszę kończyć, bo właśnie wpadła teściowa na kawę. Przepraszam, może zadzwonisz za godzinkę? A co tam u was?
- A u nas. Hmm... u nas wszystko po staremu...

Po staremu...czyli jak zwykle pada deszcz, jak zwykle wychodzę na spacer z synkiem mijając ohydne domy i śmieci na chodnikach. Jak zwykle spędzam czas samotnie z mężem, bo znajomi zapracowani lub zabiegani codziennymi obowiązkami. Duża impreza urodzinowa? Hmm... no tak, ostatnio byłam na takiej 6 lat temu, czyli jak mieszkałam jeszcze w Polsce. Grill ze znajomymi? No tak, byłam ostatnio rok temu u znajomych w Londynie. Szybko się rozeszliśmy, bo każdy szedł na następny dzień do pracy. Święta z rodziną? Jakiś żart, wiadomo, że nie ma szans na urlop w okresie świątecznym a zresztą ceny biletów odstraszają. Kuzynka Ewa? No kiedyś ją odwiedzałam na każdym urlopie, a później jakoś tak brakowało czasu. A to trzeba było załatwić tysięc spraw w urzędach, a to odwiedzić dentystę, prawnika...
 

Ja wiem, że życie w Anglii wygląda inaczej dla ludzi, którzy znaleźli swój dom na obczyźnie, którzy mają tu rodziny, rodzeństwo, rodziców. Jednak znam wiele małżeństw, którzy tak jak ja nie mają tu nikogo.
 

Na co dzień czuję się szczęśliwa. W 100% wolna, samodzielna. Czasami tylko przychodzi taki dzień jak dzisiaj... Zaczynam tęsknić. Tęsknić za ponurą i szarą Polską. Tęsknić przede wszystkim za rodzinnym domem, za miejscami, które przywołują w pamięci beztroskie dni dzieciństwa. Zaczynam tęsknić za zwykłą czarną kawą wypitą z siostrą i za wypalonym papierosem z przyjaciółką z dzieciństwa. Zaczynam tęsknić za rodziną, za kuzynkami, których dzieci nie miałam okazji jeszcze zobaczyć. Za teściami, którzy widzieli swojego wnuka tylko raz. Zaczynam tęsknić za takim zwykłym dniem, spędzonym z bliskimi. Za narzekaniem na ceny i za dzieleniem się przepisem na domowy placek. Zaczynam tęsknić za upalnym latem, za wypadami w Bieszczady, za polską jesienią. Za jarzębiną i za kasztanami.
 

Rozum mi mówi, że przecież jest mi w Anglii dobrze, niczego materialnego mi nie brakuje. Że mam przy sobie najważniejsze osoby, czyli męża i synka. Że życie jest tu jakby prostsze, łatwiejsze. Rozum mi mówi, że przecież w Polsce ludzie pracują od poniedziałku do piątku, że też nie mają zbyt wiele czasu na przyjemności, że życie jest tam trudne.
 

Niestety serce podpowiada coś innego. Serce mi mówi, że mój synek potrzebuje rodziny. Że ja potrzebuję czuć się w końcu jak u siebie. Że przecież ludzie w Polsce są szczęśliwi. Może nie stać ich na nowego Iphona ale za to mają coś innego, coś cenniejszego.

Najgorsze dla mnie jest to uczucie...to uczucie, że życie ucieka mi między palcami. Czuję się jakbym żyła tylko w połowie, traktując każdy następny rok jak życiową poczekalnie.

Serce mi podpowiada wróć, rozum mówi zostań.

Ja wiem, że to o czym teraz piszę jutro już będzie nieaktualne. Przejdzie mi tęsknota. Jutro się obudzę i znowu będę szczęśliwa, że mieszkam w Anglii. I pojutrze i za tydzień też.

Ale za jakiś czas znowu przyjdzie ten dzień. Dzień, w którym nie wiem jak pohamować łzy, dzień w którym czuję, że coś mnie rozrywa od środka, dzień w którym oddałabym wszytsko, by być teraz w Polsce... 

Spodobał Ci się mój artykuł? Zapraszam do przeczytania innych.
Na przykład tego: http://www.emigrantkanazachodzie.pl/2018/01/nigdy-tego-nie-rob-w-restauracji.html

Będę również wdzięczna za wszelkie komentarze.

Nie zapomnij odwiedzić mnie na facebooku :)
https://www.facebook.com/Emigrantka-na-zachodzie-155562471834183/