CZASAMI MAM DOŚĆ MACIERZYŃSTWA!

Przychodzi taki dzień, kiedy wszystko jest nie tak jak powinno. Noc nieprzespana. Brudne naczynia w zlewie aż proszą się o kropelkę Fairy. Sterta prania zaczyna wydzielać dziwne, nieprzyjemne zapachy. Kran w kuchni jak kapał, tak kapie. Lodówka świeci pustkami. Mieszkanie przypomina jakby w niedalekiej przeszłości przeszło nie jedno, ale dwa tornada. A na dodatek dziecko od samego rana jest w złym humorze i marudzi niemiłosiernie. Mężczyzna twojego życia w pracy. I ty sama, próbujesz ratować sytuację, choć tak naprawdę to marzysz, żeby sytuacja uratowała Ciebie. Już nie pamiętasz kiedy ostatni raz udałaś się do fryzjera bez pośpiechu. Kiedy ostatni raz wyruszyłaś na zakupy bez nerwowego patrzenia w zegarek. Już nie pamiętasz kiedy spokojnie, w ciszy, bez pośpiechu przeczytałaś książkę. A i jeszcze ta angielska pogoda.

Ahh... czasami ma się dośc macierzyństwa.

Czasami myślę, że tesknię za czasem przed urodzeniem dzecka. Za swobodą, za niezależnością.

A później...a pózniej patrzę na swoje dziecko i ta swoboda przestaje mi być do czegokolwiek potrzebna. No może przydałoby się jej trochę podczas pobytu w toalecie :D

Czasami wściekam się, że znów się nie wyspałam.

A kiedy już zdołam wygramosić się z łóżka...patrzę na uśmiech mojego dziecka, nabieram takiej energii, że góry mogłabym przenosić tam i spowrotem. I sama się zastanawiam skąd ona się bierze. Może to ta kawa niedokończona z wczoraj, która jeszcze stoi w mikrofali?

Czasami tesknię za całodziennym wypadem na kawę, zakupy i szwedaniem sie bez celu po galerii.

A po trzech godzinach...wracam stęskniona jak cholera i nie mogę się nadziwić jak przetrwałam tyle godzin bez dziecka i bez jego osranej pieluszki.

Czasami marzy mi się wolny wieczór, przy lampce wina, z książką w ręku.

A kiedy juz taki nadchodzi...patrzę na śpiące dziecko i nie mogę sie doczekać rana by znów go przytulić i dostac oślinionego buziaka.

Czasami marzę o samotnych wczasach.

A później...patrzę na moje dziecko bawiące sie z tatą i wiem, że nie wytrzymałabym bez nich ani jednego dnia, a Majorkę to ja mam w domu.

Czasami przeklinam pod nosem, gdy po raz setny próbuję przekręcić synka z brzuszka na plecy by zmienić mu pieluszkę.

A w międzyczasie...śmieję się sama do siebie widząc jego zakłopotaną minę, gdyż nie może rozgryźć o co się wściekam.

Czasami zdarza mi się trzasnąć drzwiami z nerwów.

A za sekundę...łezka mi sie kręci w oku ze wzruszenia, widząc, jak moje dziecko aż trzęsie się ze szczęścia na widok zrobionego przeze mnie deserku.

Czasami zdarza mi się krzyknąć na bogawinnego synka.

A po minucie... biję sie w pierś i przytulam go przez następną godzinę, aż on sam, biedny, zaczyna ode mnie uciekać.

Czasami pragnę, tak jak dawniej, spędzic pół dnia ogladając serial bez co pięciomunutowych przerw.

A po kwadransie...stwierdzam, że czytanie bajki synkowi sprawia mi potysiąkroć większą przyjemność, choć wiem, ze interesuje go to mniej niż paczka chusteczek leżąca obok.

Czasami czuję się wyrodną matką.

A później... wracam po domu i widzę jak synek aż piszczy ze szczęścia na mój widok. I nie mogę się nadziwić, że ktoś, tak po prostu, kocha tą swoją wyrodną mamę

I właśnie w takich momentach moje życie nabiera innego odcienia. I właśnie wtedy wiem, że nigdy wcześniej nie kochałam tak mocno, tak szczerze, tak bezinteresownie. I choć czasami mam dośc macierzyństwa, to wystarczy jedno spojrzenie, jeden uśmiech, jedna łezka dziecka, żeby wiedziec, że nic poza tym nie ma znaczenia. I tak. To prawda. Macierzyństwo to kupa wyrzeczeń (kupa śmiechu też). Czasami to wręcz walka samym ze sobą. Czasami to stres, miliony małych i wiekszych wnerwów. Czasami to nieposprzątane mieszkanie, brudne gary, śmierdzace pranie. Ale przychodzi wieczór. Kładziesz się do łóżka, patrzysz na śpiace dzieci i wiesz, że było warto. Było warto cierpieć przy porodzie, było warto wstawać po nocach, było warto przebierać miliony pieluch, było warto zmuszać się na spacery, gdy nie miałaś na to kompletnie humoru. Było warto spędzać niemal całe dnie z dzieckiem. Bo jeden uśmiech i jeden pocałunek w policzek wynagradza po tysiąkroczność wszystkie nasze wyrzeczenia. A zresztą, jakie to znowu wyrzeczenia? ;)

 

Spodobał Ci się mój artykuł? Zapraszam do przeczytania innych.
Na przykład tego: http://www.emigrantkanazachodzie.pl/2017/12/list-o-emigracji.html

Będę również wdzięczna za wszelkie komentarze.

Nie zapomnij odwiedzić mnie na facebooku :)
https://www.facebook.com/Emigrantka-na-zachodzie-155562471834183/